2- İnsanın Yaradılışındaki Gaye ve Sırları Düşünmemek
Bir diğer aldanma sebebi de, insanın, kendi ulvî hakikatinden gaflet etmesi, nereden gelip, nereye gittiğini ve bu dünyadaki vazifesinin ne olduğunu düşünmemesidir.
Cenâb-ı Hak, insanı bu kâinat içinde en mümtaz bir mahiyette yaratmış, ona âlemdeki hikmetleri teftiş edebilecek bir akıl, iyi ile kötüyü, hak ile bâtılı tefrik edebilecek bir vicdan, bütün ilimlere ayna olabilecek bir istidat, hadsiz sırlara mahal ve binlerce hissiyata makes olabilecek bir kalp ihsan etmiştir. Ona bütün tatlar âlemini teftiş edebilecek bir dil, güzelliklerin bütün nevilerini temâşâ edebilen bir çift göz, her çeşit nağamat ve Rabbânî tesbihatı işiten kulak lütfetmiştir.
Hak Teâlâ, mümtaz olarak yarattığı bu insanı kendisine dost ve muhatap kılmış, gönderdiği semâvî kitaplarla ona emir ve yasaklarını bildirmiş, saadet ve istikamet yollarını göstermiştir.
İnsan kendisine bahşedilen ulvî cihazların kıymetini takdir edemezse, onları ihsan eden Rabb-i Kerîm’inden gaflet eder. Allahu Teâlâ’nın bir mahlûku ve san’atı olduğunu ve her an O’nun terbiye ve murakabesi altında bulunduğunu ve O’nun nimetleriyle beslendiğini unutur. O’na karşı yapması lâzım gelen vazifelerden yüz çevirir. Kendisini başıboş zanneder, vazifesiz telâkki eder. Allahu Azimüşşân’ı tanımak için verilen bütün istidat ve kabiliyetini yerinde ve gayesinde kullanmamakla vehimlere, hayallere ve hurafelere kapılır.
Bu konuda geri bildirim bırakın